14. Początek walki

Lwica rozejrzała się. Znalazła się w ciemnej ciasnej jaskini. Śmierdziało stęchlizną. 
-Gdzie ja jestem?-pomyślała Evia i z trudem wstała z zimnej posadzki. Bolała ją głowa i odczuwała głód. Niebieskooka pomyślała chwilę, popatrzyła w sufity jaskini w jednym z rogu była mała dziurka. Więzień staną na dwóch tylnych łapach i przyłożył oko do dziurki. Błękitne oko księżniczki zarejestrowało niebo i gwiazdy, nie czekając Evia zaczęła wyjmować kamienie. Gdy pare z nich się obsuneło do jaskini ktoś wszedł.
-Kim jesteś?! I co ja tu robie?-serce Evi kołato ze źłości i strachu.
-Jesteś w jaskini, a mnie doskonale znasz-uśmiechną się lew.
-Chaka?- Evia odetchneła spokojnie-Wypuść mnie.
-Nie
-Co ja tu robie?- powtórzyła lwica podenerwowana.
-Chętnie zdradze ci mój plan-sykną z uśmieszkiem.
-Byliśmy przyjaciółmi!
-I prą narzeczonych!
-Tak, ale ty byłeś dla mnie najlepszm przyjacielem
-Mówiłaś, że mnie kochasz!- rykną Chaka.
-Ale jak brata, przyjaciela!
-Nie wybacze ci tego, zobaczysz co planuje!
-No to najpierw powiedz mi ten plan-Evia przyjeła inną taktyke.
-Zabije Harena, potem ciebie!
-Jasne, bardzo ciekawe. I ty miałeś zostać królem? Dobrze, że tak się nie stało bo jak by była wojna to byśmy wszyscy zgineli-zaśmiała się księżniczka.
-Nie rozumiesz! Zabije Harena!-sykną Chaka trochę zdziwiony reakcją Evi.
-Rozumiem, a zabijaj go sobie nikt dla mnie nie jest ważny
Chaka wytrzeszczył oczy
-Jednak kogoś kochasz?
-Owszem ,Erna-uśmiechneła się Evia.
-No to na nim się zemaszcze-myśli Chaki zaczęły się plontać.
-To mój brat- wyszczeżyła zęby lwica.
- Że, że... co?- Chaka ogłupiał.
-:-
-No gdzie ona jest?-zapytał żałośnie Erno.
-Przeszukaliśmy cały teren i nic. Erno, powinniśmy już iść-rzekła kremowa lwica.
-Ale Evia... Ja czuje ,że coś jej grozi
-Jeśli nie pójdziemy Zarys będzie dalej władał.
-Wiem
-Evia to cwana lwica napewno nas znajdzie, musimy już iść-powiedziała lwica.
-Tak władcy są z nią
Stado ruszyło, szło tak pare godzin.
-Baobab, tu odpoczniemy- oznajmił lew i usiadł zmęczony.
-Ooo, kogo ja tu widze!- ktoś z góry rykną śmiechem.
-Kim jesteś?- zapytał Erno. Wszystkie lwy zadarły głowy do góry.
-Musisz tu wejść.
-Zostańcie tu- Erno wysuną pazury i z trudem wdrapała się na szczyt drzewa. 
-A teraz skacz!- polecił głos z dołu. 
Zielonooki nabrał powietrza i wskoczył do środka Baobabu. Na ścianach drzewa widniało mnóstwo rysunków. W kontach drzewa leżały różnego rodzaju owoce i rośliny. 
-A więc kim jesteś?- powtórzył Erno.
-Jestem Nimfa, skromna szamanka
Lew rozejrzał się, obok niego siedział złoty lew o granatowych oczach.
-Eee, to ty jesteś tą szamanką?-zapytał niepewnie Erno.
-Nie, ja jestem Storm-uśmiechną się lew-Nimfa to ta stara małpa
Lew wskazał na małpe siedzącą na grubej gałęzi.
-Ej, nie stara! Tak Erno ja jestem Nimfa-przywitała się małpa podchodząc do Erna.
-Skond wiesz jak się nazywam?
-Ja wszystko wiem-Nimfa uśmiechnęła się tajemniczo.
-W takim razie, gdzie jest Evia?!-oczy Erna nabrały blask nadziei.
-Yyyy....no wiesz to musze porozmawiać z władcami-Nimfa wzieła czerwony owoc i przegryzła go z niesmakiem.
-To rozmawiaj ja musze wiedzieć gdzie jest Evia!
-Tu jestem
Erno odwrócił się gwałtownie.
-Co ty tu robisz? Myślałem, że ci coś się stało, miałem cię ratować...
-Mnie nie trzeba ratować-uśmiechneła się Evia-Chaka mnie uwięził
-Chaka?-brat wybałuszył oczy. 
-Chciał zemsty
-Po co?
-Kiedyś mieliśmy być parą królewską ale ja się nie zgodziłam i...
-A jak uciekłaś?-przerwał lew.
-Przyjełam taktyke Harena-księżniczka wyszczerzyła zęby.
-Czyli?
-Udawać, że na niczym mi nie zależy
-No koniec tych pogaduszek. Jest już Erno, Evia jeszcze tylko Haren-policzyła Nimfa.
-Kiedy zobaczymy Harena?-zapytała Evia wtapiając wzrok w małpe.
-W swoim czasie. Erno podejdź
Czarny podszedł nie pewnie.
-Zostajesz strażnikiem Lwiej Straż, przywódcą, lecz kiedy Asanta skończy piętnaście lat będziecie razem zarządzać strażą-szamanka przejechała niespodziewanie palcem pod okiem Erna zostawiając trzy szare kropki.
-A co ja będe tam robić? 
-Chronić Lwią Ziemię. Ale teraz koniec gadania. No już wychodzić z mojego domu.
-Ale jak mamy wyjść z tego czegoś?-odezwał się w końcu Storm.
-Wyjdziemy tak jak weszła Evia-mała odsuneła wielkiego liścia wiszącego na ścianie-No przechodzić.
-I co teraz będzie?- zapytał Storm.
-Do walki-powiedziała lakonicznie Nimfa.
-Z taką garstką lwów?
-Nie no skond-małpa wyjeła zza pleców dużą muszle i zatrąbiła w nią przeciągle.
Lwy zatykały uszy od bólu. 
-Po co to?-zapytał Erno.
-Zaraz zobaczycie
Zza baobabu wyszły mnóstwo lwów w postaci duchów.
-Czy to...?
-Tak to władcy z przeszłości-oznajmiła Nimfa.
Wszystkie duchy gdy dotkneły ziemi zmieniły się w lwy żywe jednak nieśmiertelne.
Stadu opadła szczęka
-A więc wy idzcie, a my zaskoczymy Zarysa-rzekł brązowy lew z czarną grzywą.
-Kovu?-zapytał Erno.
-Owszem. Ale są tu nie tylko władcy
-Mamo?- Erno przyjżał się dokładnie czarnej lwicy o niebieskich oczach.
-Synku, nie ma czasu pózniej porozmawiamy, do zobaczenia Evia-lwica rozpłyneła się razem z innymi lwami.
-:-
Nastał poranek, pierwszy raz od wielu, wielu lat słońce wstało. Wszystkie lwy czuły się bardzo dziwnie. W powietrzu wisiała lekka mgła, całą skałe osiadły ptaki,które były nietyklane. 
-Pięknie ale i dziwnie- Loksi przeciągną się i lekko ziewną.
-Też mam takie odczucia- dwa lwy wybrały się na poszukiwanie śniadania.
-To już dziś- powiedział Loksi.
-Tak by władcy nam pomogli-Haren spojrzał w niebo.
-Na nich nie zawsze można liczyć-Loksi kwaśno spojrzał na niebieskiego kwiatka-Jak myślisz dobry?
-Smakowity!
Czerwonooki wyrwał kwiat i dokładnie go przegryzł.
-Może być, chodź już czas-Lew pociągną za sobą syna.

W dość dużej jaskini za skałą trwało zebranie lwic. 
-A więc to już dziś-powiedziała Gaja.
-Czy wszyscy muszą to w kułko powtarzać?- zapytał poirytowany Haren.
-Cicho bądź! Moama zabierze Zarysa na spacer, pózniej my...
-:-
-Skond wiemy jaki oni mają plan?- zapytała Evia gdy stado znalazło się dość blisko skały.
-Nie wiemy, ale podejrzewam jak to będzie wyglądało.
-:-
-Zarysie,musze ci coś pokazać-rzekła spokojnie Moama.
-Nie zawracaj mi teraz głowy- sykną Zarys leżąc w jaskini.
-Ale to jest dziwne! Cała skała jest w ptakach
-Jak to!- lew wyskoczył z jaskini.
Do władców podeszła Gaja i Satyni.
-Wasza wysokość, to już czas abyśmy pożegnali pana i pana legion.- Gaja patrzyła tajemniczo na Zarysa.
-Tak i czas aby wszyscy dowiedzieli się prawdy!- rykneła Satyni.
Król patrzył na lwice jak na wariatki. 
-Stado!-zawołała Moama.
Przed obliczem królowej znalazło się całe stado.
-A więc tatusiu dowiesz się ty i oni całej prawdy!
Wszystkie lwy zaczeły wybałuszać oczy i szeptać.
-A właśnie, Zarys to mój ojciec, który się mnie wyparł!
-Masz być cicho lafiryndo!-warkną król.
-To może teraz dowiesz się całej prawdy?
-Jakiej prawdy?-zapytał Zarys.
-Dawno, bardzo dawno zabiłeś matke dwójki dzieci, czarnego lwa i białej lwicy. I wiedz, że te dwa lwy żyją!
Zarys pierwszy raz przybrał zakłopotaną minę.
-:- 
-Evia myśle że już na nas czas- szepną Erno.
-Masz racje,Storm dopilnujesz stada?
-Jasne
Rodzeństwo wyszło zza kakrzaków i wtopiło się w tłum czarnego legionu.
-Onie nie żyją, Mirakesz je utopił-rzekł Zarys.
-Nie bądź tego taki pewny-ktoś w tłumie warkną.
-Kto to powiedział?-zapytał oschle król.
-Ja- z tłumu wyszła biała lwica.
-Erama- szepną Zarys-Kim jesteś?
-Jestem Evia, księżniczka Rajskiej Wyspy i córka Eramy.
-Ma takie oczy jak ona-szepną-Jak śmiesz się do mnie zwracać w taki sposób
-Nie jesteś królem, a Erno też tu jest został wychowany przez Moame!- warkneła Evia.
Moama podniosła głowe, za Evią staną Erno.
-I co teraz powiesz?-zapytał chytrze brat Evi.
-Nic nie powie, jest zbyt głupi aby mówić coś mądrego, jego IQ jest gorsze do IQ syna Ziry-zakpił Lokso wychodząc z jaskini legionu.
-Jak śmiesz! Byłeś generałem, moim najlepszym generałem- sykną Zarys.
-Nie jestem już generałem,i nie należe do twojego legionu!
-Ty...
-Zarysie jeszcze jedna prawda- powiedziała Moama i zbliżyła się do ucha króla-Asanta nie jest twoją córką.
-Milcz!- Zarys uderzyła łapą w pysk lwicy- Zabić ich wszystkich!
-:-
Odrazu przejde do pytań :P
1.Jak wam się podobał rozdział?
2.Co dalej będzie z Chaką?
3.Jak wam się podoba postać Nimfy?
4.Na ile oceniacie ten rozdział (  1-10)?

Pozdrawiam